دانش و تجربه - آنچه در ایران بی ارزش است

به نتیجه رسیده ام که در کشور ما دانش و تجربه دو عنصر بسیار بی ارزش هستند. در هر سطح و مقامی که خودتان تصور کنید.

می پرسید چرا؟ دلایلی دارم که مدتی هم هست که برای معتبر بودنشان فکر کردم و مقایسه. از جدیدترین تجربیات به سمت عقب می رویم:

1- سرمربی تیم ملی، در پی اولین باخت از این عنوان منفصل شد. چرا؟ در نظر گرفتن دلایل انتصاب ایشان شاید ماجرا را واضح کند: الف- ایشان مدت بسیار طولانی تجربه بازی فوتبال را داشته و با تیم های خارجی همکاری کرده. ب- ایشان دارای تحصیلات بالا است و اصولاً آدم چیز فهمی است... به بقیه دلایل کاری نداریم. ایشان فقط تا وقتی که تیمش شکست نخورده آدم خوبی است. اما در این شکست احتمالاً چنان تجربیات گرانقیمتی یافته که تیم بعدی از این تجربیات استفادهء بسیار خوبی خواهد نمود.

2- ماجرای وزیر کشور را بخاطر دارید؟ الف- ایشان مدت سی سال بود که در پست های عالی مملکتی خدمت می کرده. اما بررسی فهرست این مشاغل به سادگی بیانگر این است که هیچکدام از این مشاغل عملاً ربط منطقی به شغل دیگر نداشته. از مشاغل سیاسی، معاونت صدا و سیما، پست وزارت نفت گرفته تا تدریس در دانشگاه (نمی دانم در چه رشته ای؟) و ارتباط تنگاتنگ آنها با مقالات «تعلیم و تربیتی» و دکترای تقلبی «حقوق». داستان این است که اصلاً مهم نیست ایشان چه تخصصی دارند یا در چه زمینه ای تجربهء ویژه و برجسته داشته اند یا دارند.

3- رشته تخصصی و تحصیلات مدیران ارشد مملکت را یک بار با خودتان مرور کنید. چند نفر از آنها را می شناسید که تحصیلاتی در زمینهء علوم سیاسی، حقوق، حقوق بین الملل یا رشته های مشابه داشته باشند؟ اکثراً فارغ التحصیلان رشته هایی مانند برق، مکانیک، ساختمان، پزشکی و ... هستند. آنها فقط سیاست مدارانی آماتور هستند که اشتباهاً به دلیل روابط انسانی به این مشاغل رسیده اند.

در آینده مثالهای دیگری خواهم زد...