گله گذاری

جناب آقای رئیس
خیلی متاسفم که شما برنامه های تبلیغاتی تان را اینگونه با قدرت و موفقیت پیش می برید. حضور در چند همایش و سخنرانی های متعدد در یک روز در داخل کشور و سفر همان روز شما به سویس نشان داد که عملاً حضور در جلسات و دوربین ها چقدر مهم است و تصمیمات کشوری و کارهایی که شاید در دفتر شما انجام نمی شد چقدر راحت فراموش شدنی است. خوب البته منکر این نیستم که در هواپیما نمی شود کار کرد. آنهم هواپیمایی که مخصوص رئیس جمهور خریداری شده - در زمان آقای خاتمی که خود هیچوقت از آن استفاده نکرد - و صد البته همه می دانند که بهای برقرار ارتباطات تلفنی و صدور دستورها و فرامین از داخل هواپیما عملاً چقدر است.
اما جناب آقای رئیس
گله من از این همه حاتم بخشی ها و ریخت و پاش ها نیست. گله من از نامه ای است که شما بصورت دستوری به مقامات قضایی نوشته اید در مورد حقوق درخشان و صابری.
می دانید؟ اگر شما بجای نوشتن چنین نامه ای آنهم درست قبل از شرکت در کنفرانس حقوق بشر، این موضوع را درک می کردید که رئیس جمهور هیچوقت حق دخالت در امور قضایی را ندارد، موضوع خیلی بهتر می شد. حداقل همه جهانیان باور می کردند که قضاوت در ایران موضوعی سیاسی نیست و صرفاً توسط قضات و کارشناسان پیگیری می شود و شما هم به سیاستتان می رسید.
اما متاسفانه شما نامه ای دستوری می نویسید و جملهء تبلیغاتی شما این است که این دو متهم از حقوق کافی شهروندی برخوردار باشند. و متاسفانه این تاکید یعنی این که شما هم تایید می کنید که قبل از این احتمالاً از این حقوق محروم بوده اند.
و از همه بدتر اینکه شما هم تایید می کنید که رئیس جمهور حق دخالت در امور قضاوت را دارد.
و این یعنی اینکه قضاوت در ایران تحت تاثیر سیاست قرار دارد.
و این یعنی اینکه عدالت
تنها دستوری بیش نیست.
...
...
...