دیشب رئیس جمهور موشک امید را شلیک کرد.
و سخنرانی غرایی هم در مورد عظمت و ابهت ایرانیان نمود و از اعتماد به نفس جوانان سخن گفت.
اما متاسفانه چیزی در مورد «کاغذ پاره» ها نگفت.
شاید صلاح ندید که آنجا حرفی از «این کاغذ پاره» ها بزند.
شاید فکر کرد اونجا که همه یکی یه دونه از «این کاغذ پاره ها» توی جیبشان دارند واقعاً کسی به جعلی و واقعی بودنش کاری نداره و مهم اینه که اون موشکه بره هوا.
شاید هم اطمینان داره که اگه کسی از این آدما قضیهء «کاغذ پاره» اش تقلبی از آب دربیاد بدون هیچ جر و بحثی از پنجره پرتش می کنن بیرون.
شاید هم آقای رئیس فکر میکنه اونهایی که «کاغذ پاره»هاشون به درد موشک هوا کردن نمیخوره رو باید ببرن یه جای دیگه.
شاید هم فکر کردن مملکت هوا کردن خیلی ساده تر از موشک هوا کردنه؟
شاید هم ماها زیادی ساده لوح تشریف داریم و اوج مدیریت برجستهء دوستان «کاغذ پاره» دارمان را درک نمیکنیم که چگونه توانسته اند شلیک یک موشک امید را نشانهء برتری و قدرت کشور بدانند؟
مگر هر کس مناره ای ساخت، کشور داری داند؟
فقط می تونم بگم حیف شد که موشک امید شلیک شد. چون با رفتنش دیگه امیدی روی زمین باقی نمیمونه.
...