اینجا تلخابه های تنهایی دردمندی بیش نیست
لطفا این وبلاگ را نخوانید

من وبلاگ های بهتری دارم که با خواندنشان بیشتر لذت میبرید
...

دارم از دستت له میشم
وقتی سه کنج دیوار منو گیر میندازی
و اونقدر گلوم رو فشار میدی که نفسم بند میاد
به التماس میفتم
رنگم سیاه میشه
شل میشم
آروم و نرم
و تسلیم میشم که یواش یواش روح از بدنم بیرون بره
اما تو انگار میدونی که این آغاز آرامشه
انتقام سخت تری میخوای بگیری
رها میکنی تا روح فرار نکنه
برمیگردم و باز هم درد میکشم
...
مثل یه موش نیمه جان
اسیرت افتاده ام
هر چه آزار بدهی
یا هر چه نوازش کنی

بی تفاوت
سرد و نیم جان
...
راستی میدونی معنی خستگی چیه؟

دلم نمیخواد باهات حرف بزنم
از قبل هم دلم نمیخواست
اصلا من نمیدونم چطوری شد که ما با هم حرف میزنیم
هر وقت شروع میکنی به حرف زدن یه جوری میخوام خودمو قایم کنم منو پیدا نکنی
تلفن رو هم جواب نمیدم
از خودم صبور تر تویی
نه خسته میشی و نه قهر میکنی
نه حتی تصمیم میگیری که ولم کنی و برای همیشه فراموشم کنی
نمیدونم چه حسی در درونم نمیذاره باهات دعوا کنم
بهت میگم از دستت خسته ام
ولم کن
ازت بدم میاد
اما تو مثل احمق ها فقط به من میخندی و میگی که تو هم از من بدت میاد
...
دوستی ساده و صمیمی؟
آره. یه دشمن خانگی
از گزیدن و جنگیدن با هم خسته شده ایم
حالا با هم راحت تریم
...